ซาสึเกะเหวี่ยงคนตัวเล็กกว่าไปที่เตียงอย่างแรง
ร่างบางลอยหวือก่อนจะตกลงบนเตียงขนาดคิงไซส์พร้อมๆกับศีรษะของเธอกระแทกกับหัวเตียง
ซากุระสะบัดหัวสองสามทีเพื่อไล่ความมึนงงก่อนที่เจ้าของดวงตาสีมรกตจะหันไปประจันหน้ากับซาตานที่กำลังโกรธ
“ฟังฉันก่อนสิซาสึ...”
“เธอจะโกหกอะไรฉันอีก!”
“เธอกำลังเข้าใจผิด...”
“เธอหลอกฉัน!!!” ร่างสูงพูดอย่างเดือดดาล
รู้สึกเหมือนถูกทรยศ...
เธอฉีกกระชากหัวใจของเขา...
เธอต้องชดใช้...
“แต่ฉันรักเธอจริงๆนะซาสึเกะ!” ซากุระพูด
พยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ความปวดร้าวระบมจากการถูกเหวี่ยงทำให้เธอทำได้เพียงคลานเข้าไปหาเขาเท่านั้น
“
‘รัก’ เหรอ?... ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธออีกแล้วซากุระ!”
“...”
“เธอทำทุกอย่าง...ก็เพื่อนารูโตะ
ไม่ใช่ฉัน...” ซาสึเกะพูดเสียงเบาหวิว ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองเธออย่างผิดหวัง
ก่อนที่มันจะแปรเปลี่ยนไปเป็นความโกรธเกรี้ยว
“แต่เธอเป็นของฉัน...
ต่อให้เธอกระเสือกระสนจะกลับไปหามันยังไงฉันก็ไม่ยอม!”
“เธอช่วยฟังฉันบ้างจะได้มั้ย...”
ซากุระพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ รู้สึกเจ็บปวดกับความคิดของเขา
จนถึงตอนนี้เขาก็ยังเชื่อว่าเธอรักคนอื่น ทั้งๆที่ในหัวใจของเธอไม่เคยมีใครนอกจากเขา
ทำไมไม่เชื่อใจฉันบ้าง...
“ต่อให้หัวใจของเธอไม่ได้อยู่ที่ฉัน...
แต่ร่างกายของเธอจะมีแค่ฉันเท่านั้นที่ได้ครอบครอง! เธอจะไม่มีวันได้กลับไปหาใครหน้าไหนอีกทั้งนั้น!”
สิ้นเสียงร่างสูงก็โถมตัวเองเข้าหาคนที่กำลังเอ่ยปากพร่ำบอกให้เขาหยุดฟังที่เธอพูด
ดวงตาสีมรกตฉายชัดว่าเธอกำลังอ้อนวอนเขา แต่ซาสึเกะจงใจเมินสายตานั้น
เขาอาจจะใจอ่อน...
เขาอาจจะถูกหลอกอีกครั้ง...
“ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไป...ซากุระ...”
เจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลเอ่ยก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่มที่ทำให้เขาหลงใหลแค่เพียงได้มอง
ซากุระเม้มปากแน่นปฏิเสธการกระทำของเขา
เธอพยายามดันอกของเขาออกไปแต่ทว่าคนตัวสูงนั้นมีเรี่ยวแรงมหาศาลพอที่จะไม่ขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่น้อย
ทั้งๆที่เธออาบจักระไว้ที่มือแล้วแท้ๆ
ซาสึเกะที่ชำนาญในบทรักมากกว่าใช้มือหนาสองข้างที่เคยรั้งตัวร่างบางไว้ประคองใบหน้างามให้รับสัมผัสจากเขา
เมื่อริมฝีปากบางเผยออกเล็กน้อยเขาก็ส่งลิ้นเรียวหนาเข้าไปควานหาความหวานที่แสนหลงใหล
“อือ...”
เสียงเล็กๆครางแผ่วเบาในลำคอ สติสัมปชัญญะของเธอเกือบจะถูกดึงหายไปอีกครั้งเพราะเขา
หากแต่ร่างเล็กยังคงขืนตัวเองไว้ได้ เธอยังไม่ละความพยายามที่จะดันเขาออกไป
ไม่ใช่รังเกียจ...
แต่อยากให้เขาเข้าใจ...
“รังเกียจฉันมากนักรึไง?”
ซาสึเกะถามเสียงกร้าวหลังจากที่ปล่อยให้ริมฝีปากบางเป็นอิสระ แต่ซากุระไม่ตอบ
ใบหน้างามหันหน้าหนีไม่สบตากับเขา ต่อให้เธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟัง
เสียงของเธอมันเบาเกินไปสำหรับคนที่มีแต่อารมณ์โกรธ...
ซาสึเกะมองร่างเล็กที่ทำหน้าเหมือนหมดอาลัยตายอยากอย่างโกรธขึง
มือหนาฉีกกระชากเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนซื้อให้อย่างไม่ปราณี เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าปราศจากอาภรณ์ปกปิด
ยังคงงดงาม...
ร่างสูงหายใจติดขัด
แค่คิดว่าสักวันเรือนร่างนี้จะตกไปเป็นของคนอื่นเขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากครอบครองเอาไว้คนเดียว...
เธอเป็นของๆเขา...
ริมฝีปากเรียวประจบจูบปากของซากุระอีกครั้ง
เรียวลิ้นเข้าซอกซอนหาความหวานอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น ประทับตีตราจองจนร่างเล็กสั่นสะท้านเพราะสัมผัสของเขา
แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงปิดปากเงียบ ประท้วงการกระทำอันหยาบช้าของร่างสูง
ซาสึเกะไม่ได้สนใจ
ตอนนี้อารมณ์รุนแรงของเขาถูกปลุกขึ้นมาแล้ว เขาไม่มีทางหยุดเพียงเพราะอีกฝ่ายไม่สมยอม
แขนแข็งแกร่งกอดรัดแนบแน่นจนทรวงอกอิ่มเบียดชิดแนบกับแผ่นอก
มืออีกข้างลูบไล้เรือนร่างได้สัดส่วนอย่างหลงใหล
ก่อนจะสืบเข้าหาทรวงอกคู่งามแล้วบีบเคล้นให้ความสุขกับมัน
ดูเหมือนว่าอาหารชุดพิเศษที่เขาจัดให้เธอกินทุกวันจะได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ
เพราะอกสวยได้รูปที่กำลังตอบรับสัมผัสจากเขาดูมีขนาดเพิ่มขึ้นอย่างผิดหูผิดตาจนมือของเขากอบกำแทบไม่หมด
ซาสึเกะยิ้มเป็นครั้งแรก... ก่อนจะก้มดื่มด่ำกับทรวงอกงามอีกข้าง
ลิ้นร้อนๆเกลี่ยวนไปรอบๆยอดอกสีกุหลาบ ดูดดื่ม ดุนดันไม่ยอมผ่อน
ในขณะที่มือก็บีบเคล้นหยอกเย้าอีกข้างจนร่างเล็กร้องครางออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“อื๊อ...ซาสึเกะ...”
แม้ว่าอยากจะปฏิเสธคนโหดร้ายที่ไม่ยอมฟังอะไรเลยอย่างเขา
แต่ร่างกายกลับตอบรับสัมผัสหอมหวานที่เขามอบให้อย่างไม่รู้จักอาย
ซากุระอยากตีตัวเองสักพันครั้งเมื่อเธอมีความคิดว่าอยากให้เขาทำอะไรมากกว่านี้
ซาสึเกะมองคนที่กำลังทำหน้าทรมานพร้อมกับยิ้มกริ่มลืมความโกรธทั้งหมดไปเสียสิ้น
อยากส่งเธอไปให้ถึงฝั่งฝัน...
เขาคิด
ก่อนจะเลื่อนไล้นิ้วเรียวไปตามหน้าท้องแบนราบ ค่อยๆเกลี่ยเบาๆราวกับต้องการจะแกล้งคนปากแข็งที่พยายามปฏิเสธเขา
ซากุระกลั้นหายใจไว้พยายามไม่ส่งเสียงร้องเมื่อนิ้วเรียวสอดเข้าไปสำรวจความสาวของตัวเอง
ซาสึเกะชะงักเมื่อนิ้วที่เขาส่งไปนั้นถูกตอดรัดจนแน่นยิ่งกว่าครั้งแรกเสียอีก
คิ้วเรียวขมวดเป็นปมเมื่อคิดว่าคราวนี้คงจะต้องลำบากอีกแน่ๆ
ครั้งที่แล้วก็แทบตาย...
นิ้วเรียวขยับเข้าออกช้าๆปูช่องทางรักที่ไม่คิดว่าจะต้องทำเป็นครั้งที่สอง
ทั้งๆที่เธอผ่านครั้งแรกมาแล้วแท้ๆ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แล่นผ่านเข้ามาในหัว
อย่าบอกนะว่าเธอใช้พลังรักษามัน...
ร่างสูงเป็นอันต้องเหงื่อตกอีกครั้ง
อยากจะถามเหลือเกินว่าเธอจะรักษามันไปเพื่ออะไร
ลำพังมันก็บีบรัดเขาเสียจนจะขาดใจตายอยู่แล้ว แต่ไม่มีประโยชน์ที่จะถามคนที่กำลังพลิกหน้าไปมาอย่างทรมาน
เสียงครางกระเส่าของเธอทำให้อารมณ์ที่เขาพยายามกักเก็บไว้แทบจะปะทุออกมา
ต้องอดทนอีกแล้ว...
ซาสึเกะเพิ่มนิ้วขึ้นจากหนึ่งเป็นสอง
เพื่อทำให้ร่างเล็กพร้อมสำหรับรองรับตัวเขาที่กำลังจะหมดความอดทนในอีกไม่ช้า
“อ๊ะ...”
ซากุระร้องครางเบาๆอย่างอดกลั้นไม่ได้ พร้อมกับจิกเล็บไปที่เตียงอย่างรู้สึกเสียวกระสัน
แอ่นเรือนร่างสวยได้สัดส่วนตอบรับสัมผัสร้อนแรงของซาสึเกะอย่างรู้งาน
แต่กระนั้นร่างบางก็ยังพยายามขืนตัวเองเอาไว้ ถึงซาสึเกะจะไม่ได้ทำกับเธออย่างรุนแรงแต่ทว่ามันจะดีกว่าถ้าเขาไม่ได้ทำไปเพราะความโกรธ
“ซา...อ๊ะ...
ฟัง” เธอพูดแทบไม่เป็นภาษาเมื่อซาสึเกะเร่งจังหวะมือพร้อมๆกับใช้ลิ้นอุ่นชื้นดูดดันอยู่ที่ทรวงอกของเธอพร้อมๆกัน
ซาสึเกะผละริมฝีปากออกอย่างรู้สึกเสียดาย เขาคิดว่าคงต้องบอกบางอย่างให้เธอรับรู้
“ร่างกายของเธอไม่รับสัมผัสจากใครอีกแล้วนอกจากฉัน...”
“...”
“แค่นั้นฉันก็พอใจแล้ว...”
คำพูดที่สื่อความหมายแบบแปลกๆทำให้ซากุระขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัย
แต่เธอก็ทำแบบนั้นได้ไม่นานเมื่อนิ้วของเข้าสะกิดเข้าที่จุดๆหนึ่งในช่องทางรักส่งให้หญิงสาวถึงฝั่งฝัน
“อ๊า...”
ซาสึเกะรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของเขามันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆเพราะอารมณ์ที่พลุกพล่านบวกกับได้ยินเสียงหวานครางเป็นจังหวะ
เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ที่แสนเกะกะของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วส่งมันไปกองอยู่ที่พื้นอันห่างไกล
ก่อนจะจับเรียวขาขาวแยกออกช้าๆ
น้ำหวานฉ่ำหล่อเลี้ยงอยู่ที่กลีบกุหลาบสีสวยทำให้เขาอยากลิ้มลองสัมผัสแบบใกล้ๆ
ซาสึเกะซบหน้าลงที่ใจกลางความสาวก่อนจะส่งลิ้นร้อนๆเข้าไปในโพรงนุ่มเป็นการทักทาย
“อ๊ะ...พะ...พอเถอะ”
ซากุระส่งเสียงร้องห้ามพยายามหุบท่อนขาเรียวแต่ทว่าคนตัวสูงก็ยังรั้งไว้
“เดี๋ยวสิ...”
เขาเงยหน้าขึ้นมาสั่งเสียงเข้มก่อนจะก้มลงดูดดื่มกับความหวานที่แทบไม่เคยลิ้มลองมาก่อน
เขาไม่เคยทำให้ใคร...เพราะคิดว่ามันน่ารังเกียจ
แต่กับร่างเล็กที่ไม่ประสีประสามันกลับดูน่าหลงใหล น่าลิ้มลองจนเขาอดใจไม่ไหว
“นะ..นี่
มัน...มันน่าอาย อ๊า”
ถึงแม้ปากจะพูดแบบนั้นแต่มือเรียวเล็กกลับกดใบหน้าของร่างสูงให้แนบชิดกับใจกลางความสาวด้วยความเสียวซ่านอย่างไม่รู้ตัว
“ดูเหมือนเธอจะพร้อมแล้วนะ”
ซาสึเกะพูดพร้อมกันยืนหยัดเต็มความสูงอีกครั้ง ซากุระที่เบลอไปหมดเพราะถูกทำให้ทรมานอยู่นานถึงกับเบิกตาโตเมื่อเห็นความแข็งแกร่งที่ใหญ่เกินมาตรฐานของเขา
“ข้อหาที่เผาแผนการฉันทิ้ง
ข้อหาที่พูดอะไรไม่เข้าหู และ...ข้อหาที่ไม่ยอม...ฉันซักที เธอให้ฉันอดทนมานานเกินไปนะซากุระ”
เขาพูดพร้อมกับยิ้มกริ่ม
ช่วงเวลาเกือบเดือนที่ต้องอดทนนอนกอดร่างเล็กโดยหักห้ามใจไม่ให้ทำอะไรเธอนั้นมันทรมานแค่ไหนเธอคงไม่รู้
“ฉันจะคิดบัญชีแบบทบต้นทบดอก...
อย่าว่ากันนะ” พูดจบร่างสูงก็จับเรียวขางามแยกออกอย่างเร็วเสียจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว
ใบหน้าหวานร้องอย่างสุดจะกลั้นเมื่อซาสึเกะสอดใส่ความแข็งแกร่งของเขาเข้ามาในตัวเธอแบบรวดเดียว
ร่างบางรู้สึกเหมือนอวัยวะบางส่วนของเธอฉีกขาดออกจากกันเหมือนครั้งแรกไม่มีผิด
“อึก! เจ็บ!!!”
ซาสึเกะที่ขึ้นคร่อมอยู่ไม่รู้จะสงสารหรือหัวเราะดี
ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องไปรักษาแถมยังทำให้มันคับแน่นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
สงสัยเป็นเพราะเธอเป็นนินจาแพทย์ที่เก่งเกินไป
ของแบบนี้...คนระดับธรรมดาคงทำไม่ได้
แต่ร่างสูงก็หัวเราะอยู่ได้ไม่นานเมื่อเขาถูกบีบรัดเสียจนหายใจแทบไม่ออก
ความแข็งขืนของตัวเองขยับไปไหนแทบไม่ได้เมื่อโพรงนุ่มของเธอตอดรัดมันแน่นจนเกินไป
ร่างสูงร้องครางแทบไม่เป็นภาษาเพราะรสสวาทที่แค่เริ่มก็ทำให้เขารู้สึกเสียวกระสันได้ถึงขนาดนี้
“อืม...”
“ซา...ซาสึเกะ...ขยับ...”
เสียงหวานร้องสั่งเขาเบาๆเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่แน่นิ่ง ซาสึเกะผ่อนลมหายใจช้าๆ นึกหัวเสียที่เธอมาสั่งเขาทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละที่ทำให้เขาอยู่ในสภาพนี้
ใบหน้างามตอนนี้ช่างดูเร่าร้อนยั่วยวนจนคนมองแทบคลั่ง
ไว้จัดการกับข้างล่างเสร็จเมื่อไหร่ เขาจะจัดการข้างบนต่อ!
ซาสึเกะขยับกายเข้าออกช้าๆอย่างยากลำบากเมื่อช่องทางนั้นไม่ยอมปล่อยให้เขาออกมาเลย
ทันทีที่เริ่มขยับ สะโพกบางก็แอ่นรับตอบสนองไปอย่างไม่ประสีประสา ความรู้สึกเสียวกระซ่านแผ่ไปทั่วบริเวณท้องน้อยทั้งๆที่ยังรู้สึกปวดตุบๆอยู่ตรงบริเวณรอยต่อ
ซาสึเกะเพิ่มความเร็วเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มปล่อยให้เขาเป็นอิสระมากขึ้น
เสียงเนื้อกระทบกันดังพร้อมๆกับเสียงครางระงมของคนสองคนที่ต่างก็ต้องการกันและกัน
เตียงแข็งขนาดคิงไซส์มีอันต้องสะเทือนไปตามแรงขย่มสุดเข้าสุดออกของร่างสูง
“อ๊ะ
อ๊ะ อ๊ะ...”
“อ่า...ขยับเข้ามาอีกนิด
ซากุระ” เขาว่าพร้อมกับยกสะโพกของเธอให้สูงขึ้นจนลอยเด่น
มือหนาไม่จับเปล่าแต่ยังบีบเคล้นมันเสียจนสะโพกบางแทบช้ำ
ซ้ำยังต้องรองรับแรกกระแทกจากด้านหน้า
ซากุระเอาเล็บจิกเตียงแรงๆเพราะความทรมานที่เขามอบให้
“ฉัน...ฉันไม่ไหว
อ๊ะ..อื้ม...” ซาสึเกะเองก็ทนแทบไม่ไหวเช่นกัน เขาเร่งจังหวะเร็วขึ้นทั้งยังกระแทกกระทั้นอย่างแรงเพราะแรงปรารถนา
ความทรมานที่มีอยู่ได้รับการเติมเต็มอีกครั้งส่งผลให้ร่างบางร้องครางออกมาอย่างไม่อาจห้าม
“อ๊า...”
สติอันน้อยนิดหลุดออกไปไกลพร้อมๆกับรู้สึกถึงสายธารแห่งชีวิตหลั่งไหลเข้ามาในตัวเธอ
ซากุระถูกส่งไปยังฝั่งฝันอีกครั้งพร้อมๆกับร่างสูงที่นอนหอบหมดแรงอยู่ข้างๆกัน
กว่าจะเอาชนะช่องทางแสนคับแคบของเธอแล้วเร่งจังหวะขึ้นมาจนมาถึงนี่ได้ก็ทำเอาเขาแทบตาย
คราวหลังเขาคงต้องสั่งไม่ให้เธอทำแบบนี้อีก...
มันรู้สึกดี...
แต่เหนื่อยแทบขาดใจ...
“ซากุระ...”
เขาเรียกชื่อเธอน้ำเสียงแหบพร่าหลังจากยันตัวขึ้นมาได้อีกครั้ง
ร่างบางปรือตาขึ้นมามองเขาเล็กน้อยแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสายตาที่ยังคงเต็มไปด้วยความปรารถนาของอีกฝ่าย
“มะ...ไม่”
เธอปฏิเสธไม่เต็มเสียงนักเมื่อร่างสูงเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
“อีกสามรอบ...”
ซาสึเกะพูดพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ซากุระไม่มีแรงพอที่จะขัดขืนอะไรเขาด้วยซ้ำ
หรือต่อให้ขัดขืนไปเขาก็ทำให้เธอยอมได้อยู่ดี ใบหน้าหวานสั่นปฏิเสธเป็นพัลวัน
เธอไม่ไหวหรอก...
“สองรอบก็ได้...”
“!!!”
“ไม่ให้ต่อรองแล้ว...”
พูดจบร่างสูงก็โถมตัวลงมาที่เธออีกครั้งทั้งๆที่เธอยังไม่ฟื้นคืนสติดี
บทเพลงรักยังคงดำเนินต่อไปเพราะไฟปรารถนาของซาตานไม่มอดดับลงสักที
จนเวลาล่วงเข้าไปวันใหม่
ความเหนื่อยล้าสะสมรวมถึงร่างเล็กไม่อาจทนได้มากกว่านี้เป็นเหตุผลที่ทำให้ร่างสูงยอมหยุดและนอนกอดเธอนิ่งๆ
“ซาสึเกะ...”
เสียงคนในอ้อมแขนเรียกชื่อเขาเบาๆ
ซาสึเกะค่อยๆเขี่ยผ้าห่มที่ถูกเหวี่ยงไปอยู่ข้างเตียงขึ้นมาก่อนจะห่มไปที่ตัวพวกเขาทั้งคู่
ท่อนแขนแข็งแกร่งยังคงโอบกอดเธอไว้อย่างหวงแหน
“หืม?”
“เธอ...ยังไม่เชื่อฉันใช่มั้ย”
ซากุระถามน้ำตาไหลพราก มือเล็กกอดตัวเองไว้พร้อมกับจิกเล็บแน่น
“เธอโกรธฉันอีกแล้วใช่มั้ย?”
“...”
ซาสึเกะเงียบไม่ตอบ มือหนาลูบผมคนที่กำลังร้องไห้เบาๆ เขากำลังสับสน...
เขาไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาโกรธเพราะอะไรกันแน่ เรื่องแผนการที่เสียไป...
หรือเพราะคิดว่าเธอไม่รักเขา... แต่ตอนนี้เขากลับดีใจอย่างแปลกๆ
เขารับรู้ถึงความรักของเธอ...
เธอรักเขาจริงๆ...
ริมฝีปากบางนั้นไม่ได้โกหก...
“นอนก่อนเถอะ...
ฝันดีครับ”
เขาพูดพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ
เสร็จแย้ววววว เย้~ คิดว่าจะแต่งไม่จบซะละ ไอเกะๆๆๆ ถ้าจะทำตัวน่ารักก็อย่ามาแสดงแค่บนเตียงสิฟระ
(เมิงแต่งเองไม่ใช่เรอะ =[]= ) โอ๊ยยย
มันเป็นฉากที่ไม่ควรมีแต่ใน NC จริงๆ >.< อิเกะมันพูด ‘ครับ’ ด้วยอ่า
น่าร๊ากกกกกกก (แต่งเองเพ้อเองจ้า) ตอนแต่ง NC
ฉากนี้เป็นตอนที่เนื้อเรื่องเดิมกำลังอยู่ในช่วงระทึก
นิยายเรื่องนี้มีบทหวานไม่มาก ถ้าเจอบทเลี่ยนๆหน่อยก็เก็บไว้ในความทรงจำเลยนะคะ
ฮ่าๆๆ เพราะมันมีไม่บ่อย >.< อิเกะนี่ไม่ว่าจะโกรธขนาดไหนพออยู่บนเตียงก็อ่อนยวบเป็นลูกแมว
เมี้ยวๆ นี่คือสังคมคนหื่นอย่างแท้จริง! แซะกันพอหอมปากหอมคอ
แอร๊ยยย ไปแต่งฉากทรมานอิเกะต่อ ฟิ้ว~
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น